هجوم به خانه حضرت فاطمه(س) در منابع اهل سنت (بخش سوم)

قالَتْ علیها السلام : وَاللّهِ یَابْنَ الْخَطّابِ لَوْلا إ نّى اکْرَهُ انْ یُصیبَ الْبَلاءُ مَنْ لاذَنْبَ لَهُ، لَعَلِمْتَ انّى سَاءُقْسِمُ عَلَى اللّهِ ثُمَّ اجِدُهُ سَریعَ الاْ جابَةِ.

حضرت به عمر بن خطّاب فرمود: سوگند به خداوند، اگر نمى ترسیدم که عذاب الهى بر بى گناهى ، نازل گردد؛ متوجّه مى شدى که خدا را قسم مى دادم و نفرین مى کردم.ومى دیدى چگونه دعایم سریع مستجاب مى گردید.

اصول کافى : ج ۱، ص ۴۶۰، بیت الا حزان : ص ۱۰۴، بحارالا نوار: ج ۲۸، ص ۲۵۰، ح ۳۰

 

حضرت فاطمه(علیها السلام) در بستر

وفات پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) مظلومیت همسر، از دست رفتن حق و آن گاه هجوم به خانه اش، روح و جسم حضرت فاطمه(علیها السلام) را به شدت رنجور و آزرده ساخت.

تاریخ هیچگونه نشانه و سخنى از بیمارى خاص قبل از این حوادث در مورد او نیاورده است. امّا همان گونه که دیدیم او را در حالى که حامله به جنینى بود در میان دیوار و در خانه فشردند. و در نزاع و کشاکش دستگیرى همسرش او را مورد اصابت سیلى و تازیانه و ضرب لگد قرار دادند تا آن که با پهلویى شکسته جنین درون رحمش سقط شد و رنجور و نالان در بستر بیمارى افتاد.

در یکى از همین روزها زنان مهاجر و انصار به عیادت او آمدند. از جمله قدیمى ترین منابع اهل سنت که سخنان حضرت فاطمه(علیها السلام) با آنان را نقل کرده کتاب «بلاغات النساء» از «احمد بن ابى طاهر طیفور ـ متوفاى 280 هـ .ق ـ» است. او مى نویسد که حضرت فاطمه(علیها السلام)خطاب به آنان چنین فرمود:

(... به خدا از دنیاى شما متنفرم، و مردان شما را دشمن مى شمرم، و از آنها بى زارم... نفرین برآنها و دور باد رحمت حق از این ستمکاران. واى بر آنان چگونه خلافت را از کوههاى استوار (خاندان رسالت) برگرفتند؟ و پایه هاى نبوت و جایگاه وحى و محل نزول جبرییل را از صاحب حقش محروم کردند و على(علیه السلام)را که آگاه به امر دنیا و دین است، کنار زدند؟ بدانید این خسران و زیان آشکار است...)(1)

شهادت حضرت فاطمه (علیها السلام)

تاریخ هیچ سابقه اى نشان نداده است که حضرت فاطمه زهرا(علیها السلام) قبل از این حوادث بیمارى داشته باشد. اگر به حوادث پس از سقیفه به دقت و انصاف توجه کنیم، و از قبل تصمیم به تبرئه مهاجمان به خانه حضرت فاطمه(علیها السلام) نداشته باشیم در مى یابیم تنها دو حادثه سقط جنین و شکستن پهلوى حضرت فاطمه (علیها السلام)کافى است که یک بانوى مصیبت دیده حامله را که به زیر تازیانه و لگد عده اى قرار گرفته دچار چنان آسیبهایى بکند که منجر به بیمارى و شهادت او گردد.

( ابراهیم بن محمدجوینى ) محدث معروف اهل سنت در کتاب «فرائد السمطین» به سند خودش روایتى از پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) آورده است که راجع به دخترش حضرت فاطمه(علیها السلام)فرمود:

(... فتکون أول من یلحقنى من اهل بیتى، فتقدّم علّى محزونة مکروبة، مغصوبة، مقتولة...) (2)

... او از خاندانم نخستین کسى است که به من مى پیوندد، محزون و غمگین (باحق) غصب شده و به ستم کشته شده بر من وارد مى شود...

( محمدبن جریر بن رستم طبرى صغیر» محدث معروف شیعى در کتاب «دلایل الامامة» در روایتى با ذکر سلسله سند آن به نقل از امام باقر(علیه السلام) مى نویسد:

هنگامى که پیامبر(صلى الله علیه وآله وسلم) وفات یافت و آن حوادث که عده اى به خانه فاطمه(علیها السلام) هجوم آوردند اتفاق افتاد و امیرالمؤمنین على(علیه السلام) را بیرون کشاندند در اثر آن لگدى که به پهلوى فاطمه(علیها السلام) زدند، او فرزند کاملى که در رحم داشت سقط کرد و این مسأله ریشه بیمارى و وفات او شد.(3)

(جعفر بن قولویه) در کتاب «کامل الزیارات» در روایتى با ذکر سلسله سند آن به نقل از امام صادق(علیه السلام) مى نویسد:

(... و تطرح ما فى بطنها من الضرب و تموت من ذلک الضرب...) (4)

براثر ضربتى که به او زدند جنین درون رحمش ر اسقط کرد و وفات او در اثر همان ضربت بود...

( شیخ کلینى ) در کتاب «الکافى» در روایتى باذکر سلسله سند آن به نقل از امام کاظم(علیه السلام)مى نویسد:

( انّ فاطمة(علیها السلام) صدیقة شهیدة) . (5)

السلام على البتول الطاهرة ؛ الصدیقة المعصومة، المغصوبة حقها و الممنوعة ارثها ،‌ السلام على بضعة لحمه و صمیم قلبه و رحمة اله و برکاته 

---

1. بلاغات النساء، احمد بن طیفور، ص32 و 33. «لما مرضت فاطمة علیهاالسلام المرضه التى توفیت بها دخل النساء علیها فقلن کیف اصبحت یا بنت رسول الله قالت اصبحت و الله عانفةً لدنیاکم قالیة لرجالکم، ان سخط الله علیهم و فى العذاب هم خالدون، و بعداً للقوم الظالمین ویحهم انى زحزحوها عن رواسى الرسالة و قواعد النبوة و مهبط الروح الامین الطبن بامور الدنیا و الدین و الا ذلک هو الخسران المبین».

2. فرائد السمطین، ابراهیم بن محمدجوینى، ج2، ص34 ـ 35.

3. دلایل الامامة، طبرى صغیر، ص26 ـ 27.

4. کامل الزیارات، ابن قولویه، ص232 ـ 235.

5.الکافى، کلینى، ج1، ص458.