هجوم به خانه حضرت فاطمه(س) در منابع اهل سنت (بخش دوم)

از میان کسانى که به خانه هجوم آوردند نام دو نفر به عنوان ضاربین و حمله کنندگان به حضرت فاطمه(علیها السلام) در تاریخ ذکر شده است،(عمربن خطاب) و( قنفذ)، و در بعضى منابع از(مغیرة بن شعبه ) نیز نام برده اند. 

روایتهاى تاریخى نشان مى دهد که از لحظه هجوم و ورود مهاجمان به خانه تا زمانى که حضرت على(علیه السلام) را دستگیر و از خانه بیرون کشاندند، حضرت فاطمه(علیها السلام) در تمام این مدت در مقام دفاع از حضرت على(علیه السلام) در برابر مهاجمان ایستادگى مى کرد تا به هر وسیله ممکن از این اقدام آنان جلوگیرى نماید. این تلاش و ممانعت او باعث مى شد که مورد ضربات متعدد مهاجمان قرار گیرد.

)شهرستانى( در کتاب «الملل و النحل» به نقل از «ابراهیم بن سیار بصرى»(1) معروف به نظام

 مى نویسد:

(ان عمر ضرب بطن فاطمة ذلک الیوم، حتى ألقت المحسن من بطنها)(2) عمر در آن روز به پهلوى فاطمه(علیها السلام) ضربت زد، که در اثر آن فرزند درون رحمش(محسن) سقط شد.

(ذهبى) در کتاب «میزان الاعتدال» مى نویسد:

(... ابن ابى دارم از محدثین است او در طول عمر خویش بر اعتقاد صحیح بود، در حضور او مى خواندند که: ان عمر رفس فاطمه حتى اسقطت بمحسن)(3). عمر بالگد به فاطمه (علیها السلام) زد تا این که محسن او سقط شد.

(ابن حجر عسقلانى) همین خبر را در «لسان المیزان» آورده است.(4)

(ابراهیم بن محمد جوینى شافعى) در کتاب «فرائد السمطین» در ضمن روایتى با ذکر سلسله سند آن از پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله وسلم) آورده است که فرمود:

(... و امّا ابنتى فاطمه، ...کسر جنبها و اسقط جنینها و هى تنادى یا محمداه، فلاتجاب، و تستغیث فلاتغاث).(5)

و اما دخترم فاطمه(علیها السلام) ... پهلویش مى شکند و جنینش را سقط مى کند و او به شِکوه نداى «و امحمداه» مى زند امّاکسى پاسخ استمداد نمى دهد، فریادرس مى طلبد امّا کسى به فریادش نمى رسد.

از مجموعه این روایات و اخبار چنین به دست مى آید، این حادثه که به قصد دستگیرى حضرت على(علیه السلام) آغاز گردید، با هجوم به درون خانه حضرت فاطمه(علیها السلام)وارد مرحله خشونت عملى شد و چون رسواترین صفحات تاریخ را تشکیل مى دهد طبیعى است که مورخان به دلیل تعصباتى که در دفاع مطلق از عملکرد خلفا و عوامل آنها دارند، در نقل این حوادث غالباً به کتمان و انکار و گاهى به تخفیف یا تحریف حوادث و در مواردى به توجیه رفتار آنها بپردازند.

1. ابراهیم بن سیار بصرى معروف به نظام، متولد به سال 231 هجرى، از متکلمین معروف معتزلى و دانشمند بزرگ اهل سنت است. «عمر رضا کحاله» در کتاب معجم المؤلفین درباره او مى نویسد: «کان احد فرسان اهل النظر و الکلام على مذهب المعتزله»، او یکى از تواناترین متکلمین معتزلى است. همچنین «جاحظ» درباره او گفته است: «کان النظام اشد الناس انکاراً على الرافضه». نظام سرسخت ترین مخالف رافضیه (شیعه امامیه) بود.

2. الملل و النحل، محمد بن عبدالکریم شهرستانى، ج1، ص71.

3. میزان الاعتدال، ذهبى، ج1، ص139 ; سیراعلام النبلاء، ذهبى، ج15، ص578.

4. لسان المیزان، ابن حجر، ج1، ص268.

5. فرائد السمطین، ابراهیم بن محمد جوینى، ج2، ص34 و 35.