کلامی از امام باقر (ع)

امام باقر(ع) به جابر روایت کردند که: «... چون قیامت شود، جبرئیل ندا میدهد: خدیجه دختر خویلد کجاست؟ مریم دختر عمران، آسیه دختر مزاهم، ام کلثوم خواهر موسی کجایند؟ آنان از جای بر میخیزند... ای اهل محشر! امروز من کرامت را برای محمد و علی و حسن و حسین و فاطمه(ع) قرار دادم. سرها را پایین بیاندازید و چشم ها را فرو ببندید، چون فاطمه میخواهد به بهشت برود. سپس جبرئیل ناقهای بهشتی میآورد و آن حضرت را به بهشت میبرد و لیکن ایشان وقتی نزدیک بهشت میرسد درنگ میکند. خداوند میفرماید: درنگ شما برای چیست؟ فاطمه میگوید: پروردگارا! دوست دارم در چنین روزی مقامم شناخته شود. خداوند میفرماید: ای دختر حبیبم! برگرد و نظر افکن و هرکس را که دوستی تو یا دوستی یکی از فرزندان تو در دلش باشد، او را گرفته و وارد بهشت کن.» در ادامه امام باقر(ع) میفرماید: «به خدا سوگند! ای جابر در آن روز فاطمه شیعیان و دوستانش را همانند پرندهای که دانه خوب را از دانه بد جدا میکند، از بین جمعیت جدا میکند.»