آثار محبت اهل بیت علیهم السلام از زبان خودشان
در «محاسن» أحمد بن محمد، گوید که: حضرت صادق علیه السلام گفته‌اند: محبت ما اهل بیت در هفت جا ثمر می‌بخشد: در نزد خداوند و در وقت مرگ و در قبر و در روز رستاخیز و در کنار حوض کوثر و در وقت میزان و در هنگام عبور از صراط.
در «دَعَوات» راوَندی، پس از بیان یک حدیث قدسی
که بین خداوند و حضرت موسی علی نبینا و آله و علیه الصلوة والسلام
گفتگوهائی را نقل می‌کند، می‌گوید: .<<فَعَلِمَ مُوسَی أَن أَفْضَلَ
الاَعْمَالِ الْحُب فِی اللَهِ وَالْبُغْضُ فِی اللَهِ؛ وَ إلَیْهِ أَشَارَ
الرضَا عَلَیْهِ السلاَمُ بِمَکْتُوبِهِ: کُن مُحِبا لاِ لِ مُحَمدٍ عَلَیْهِمُ
السلاَمُ وَ إنْ کُنْتَ فَاسِقًا، وَ مُحِبا لِمُحِبیهِمْ وَ إنْ کَانُوا
فَاسِقِینَ؛ موسی دانست که با فضلیت‌ترین اعمال، حب در راه خدا و بغض در
راه خداست و به همین امر اشاره کرده است. حضرت امام رضا علیه السلام در
مکتوب خود که چنین نوشته‌اند: بوده باش دوستدار آل محمد علیهم السلام و
اگر چه تو فاسق باشی! و بوده باش دوستدارِ دوستدار ایشان و اگر چه آنها
فاسق باشند.>>
و سپس راوندی گوید: از فنون و مطالب راجع به این حدیث،
آنست که این مکتوب همین الآن در نزد بعضی از اهل کرمند ـ که قریه‌ایست
بین ناحیة ما (راوَنْد) و بین اصفهان، و آن قریه از اصفهان نیست ـ موجود
است و داستان آن از این قرار است که: یکی از اهالی کرمند شتربان حضرت
امام رضا علیه السلام بوده است در وقتی که آن حضرت عازم به سوی خراسان
بوده‌اند و این مرد ساربان که از عامه و اهل سنت بوده است چون می‌خواسته
است از خراسان برگردد به حضرت عرض می‌کند: ای پسر رسول خدا! مرا به مقداری
مختصر از خط مبارکت مشرف گردان تا با آن تبرک جویم و حضرت، این عبارت را
برای او مرقوم فرمودند (سفینة البحار ج۱ ص۱۹۹
و بحارالانوار ج۱۵
ص۲۸۴).
عیاشی در تفسیر خود روایت می‌کند از بُرَیْد بن معاویة عِجْلی،
که او گفت: من در محضر حضرت أبوجعفر امام باقر علیه السلام بودم که مردی
از خراسان با پای پیاده آمده بود. بر آنحضرت وارد شد و دو پای خود را نشان
داد که از تعب و رنج سفر شکافته شده و شقاق‌هائی در آنها به وجود آمده
بود. آن مرد گفت: سوگند به خدا که مرا از آنجائی که آمده‌ام تا بدین جا
نیاورده است مگر محبت شما اهل بیت. حضرت فرمودند: وَاللَهِ لَوْ أَحَبنَا
حَجَرٌ حَشَرَهُ اللَهُ مَعَنَا؛ وَ هَلِ الدینُ إلا الْحُب؟؛ سوگند به خداوند که
اگر هر آینه سنگی ما را دوست داشته باشد خداوند آن سنگ را با ما محشور می‌کند
و آیا مگر دین غیر از محبت و دوستی چیز دیگری است؟» (سفینة البحار ج۱ ص۲۰۱).
در «محاسن» أحمد بن محمد، گوید که: حضرت صادق علیه السلام
گفته‌اند: محبت ما اهل بیت در هفت جا ثمر می‌بخشد: در نزد خداوند و در وقت
مرگ و در قبر و در روز رستاخیز و در کنار حوض کوثر و در وقت میزان و در هنگام
عبور از صراط.
در کتاب (بشارة المصطفی لشیعة المرتضی) أبوجعفر محمد بن
أبوالقاسم طبری شیعی روایت کرده است: «گفت: حضرت صادق علیه السلام
فرمودند: ای پسر یزید! سوگند به خدا که تو از ما اهل بیت هستی». عمر بن
یزید گفت: من گفتم: فدایت شوم، یعنی از آل محمد علیهم السلام هستم؟!
حضرت فرمود: آری سوگند به خداوند که ای عُمَر! از خود آنها هستی! مگر
نخوانده‌ای این آیه را در قرآن که خداوند می‌فرماید: سزاوارترین مردم به
ابراهیم آن کسانی هستند که از او پیروی می‌کرده‌اند؛ و این پیغمبر و مؤمنین
هستند و خداوند ولی مؤمنان است! مگر نخوانده‌ای در قرآن کریم، گفتار حضرت
ابراهیم را در مواجهه‌اش با خداوند، که ای پروردگار! هر کس از من پیروی
کند، او از من است و هر کس مخالفت امر من کند، پس تو آمرزنده و مهربان
هستی؟
با تشکر از آقای تهرانی
