نیایش زیبا از نهج البلاغه

پیشواى موحدان ، على (علیه السلام) در نیایشى والا چنین سروده است :   

«اللهم اءنت اءهل الوصف الجمیل ، و التعداد الکثیر، ان تؤ مل فخیر ماءمول ، و ان ترج فخیر مرجو. اللهم و قد بسطت لى فیما لا اءمدح به غیرک ، و لا اءثنى به على اءحد سواک ، و لا اءوجهه الى معادن الخیبه و مواضع الریبه ، و عدلت بلسانى عن مدائح الآدمیین ؛ و الثناء على المربوبین المخلوقین . اللهم و لکل مثن على من اءثنى علیه مثوبه من جزاء، اءو عارفه من عطاء؛ و قد رجوتک دلیلا على ذخائر الرحمه و کنوز المغفره . اللهم و هذا مقام من اءفردک بالتوحید الذى هو لک ، و لم یر مستحقا لهذه المحامد و الممادح غیرک ؛ و بى فاقه الیک لا یجبر مسکنتها الا فضلک ، و لا ینعش من خلتها الا منک و جودک ، فهب لنا فى هذا المقام رضاک ، و اءغنیا عن مد الایدى الى سواک ؛ انک على کل شى ء قدیر » .( نهج البلاغه ، خطبه ۹۱)

خدایا! تویى سزاوار نیکو ستودن ، و بسیار و بى شمار ستایشت نمودن . اگر امید به تو بندند بهترین امید بسته اى ، و اگر چشم از تو دارند، این چشمداشت را هر چه نیکوتر شایسته اى . خدایا! در نعمت بر من گشادى ، و مرا زبانى دادى تا بدان مدح جز تو را نخوانم ، و بر کسى غیر تو آفرین نرانم . و بدان کسانى را نستایم که نومید کنند یا گمان آن بود که نبخشند، و زبان خود را باز داشتم از ستودن مردمان ، و آفریدن راندن بر پروردگان و آفریدگان . بار خدایا! هر ثناگوى را بر ثنا گفته ، پاداشى است : جزایى – در خورد ثناى آفرین گوینده – یا عطایى نیکو – سزاوار بزرگى پاداش دهنده .

انسان نیازمند نیایش است تا خداى خود را بیابد که در این صورت خود را مى یابد و زمینه شکوفایى استعدادهایش فراهم مى گردد

خدایا! امید به تو بستم تا راهنما باشى به اندوخته هاى آمرزش و گنجینه هاى بخشایش ! خدایا! این بنده توست که در پیشگاهت برپاست ، یگانه ات مى خواند و یگانگى خاص تو راست . جز تو کسى را نمى بیند که سزاى این ستایش هاست . مرا به درگاه تو نیازى است که آن نیاز را جز فضل تو به بى نیازى نرساند، و آن درویشى را جز عطا و بخشش تو به توانگرى مبدل نگرداند.

خدایا! خشنودى خود را بهره ما فرما، هم در این حال که داریم ، و بى نیازمان گردان از اینکه جز به سوى تو دست برداریم ، که تو بر هر چیز توانایى.