اویس بن عامر قَرَنی، از پارسایانِ نامدار صدرِ اسلام، مُلَقب به «سیّدُ التابعین» و از اصحاب و حواریون حضرت علی(ع) بود.

به بهانه تخریب آرامگاه عمار یاسر و اویس قرنی به دست تکفیری های شیطان صفت

اویس بن عامر قَرَنی، از پارسایانِ نامدار صدرِ اسلام، مُلَقب به «سیّدُ التابعین» و از اصحاب و حواریون حضرت علی(ع) بود. وی در قَرَن، از نواحی یمن دیده به جهان گشود و زمانی که خبر رسالت پیامبراکرم(ص) به او رسید، ایمان آورد. اویس به دلیل پرستاری از مادر پیر و ناتوانش، موفق به زیارت ظاهری پیامبر اسلام نشد، ولی پیامبر او را «نَفَسُ الرحمان» نامید و فرمود: «من از سوی یمن، بوی خدا می‌شنوم.

 اویس بن عامر قَرَنی، از پارسایانِ نامدار صدرِ اسلام، مُلَقب به «سیّدُ التابعین» و از اصحاب و حواریون حضرت علی(ع) بود. وی در قَرَن، از نواحی یمن دیده به جهان گشود و زمانی که خبر رسالت پیامبراکرم(ص) به او رسید، ایمان آورد. اویس به دلیل پرستاری از مادر پیر و ناتوانش، موفق به زیارت ظاهری پیامبر اسلام نشد، ولی پیامبر او را «نَفَسُ الرحمان» نامید و فرمود: «من از سوی یمن، بوی خدا می‌شنوم.

اویس و ساده زیستی 
اویس قرنی در زندگی خویش، عارفی زهد پیشه بود. او به تلاش برای معاش، به عنوان عبادت می‌نگریست و با سستی، تنبلی و تن پروری مبارزه می‌کرد. او گاه شتربان بود و زمانی هسته‌های خُرما را جمع می‌کرد و شب هنگام آن را می‌فروخت و از دسترنج خویش، زندگی ساده‌ای را برای خود و مادر ناتوانش فراهم می‌آورد و باقی‌مانده دستمزدش را نیز در راه خدا انفاق می‌کرد. اویس دیگران را به خود ترجیح می‌داد و گاه لباسش را به نیازمندان می‌بخشید. پیامبراکرم(ص) درباره ایثار اویس می‌فرماید: «در میان اُمّت من، کسانی هستند که به دلیل نداشتن لباس نمی‌توانند در مسجد حاضر شوند و ایمانشان به آن‌ها اجازه نمی‌دهد که از مردم تقاضا کنند؛ از شمار آن‌ها، اویس قرنی و فرات بن حیان هستند.

زهد و آزادگی
اویس قرنی، مانند گنج گران بهایی که در اعماق زمین قرارگیرد، در محیط زندگی خود ناشناخته بود، ولی از آن‌جا که هر گنجی، روزی کشف می‌شود، اویس نیز توسط پیامبر اکرم(ص) به همه مسلمانان معرفی شد. بارها رسول خدا(ص) به دیدار اویس اظهار اشتیاق می‌کرد و می فرمود: «هر کس او را ببیند، سلام مرا به او برساند». گفتند: یا رسول اللّه ، اویس قرنی کیست که این گونه از او یادمی کنی؟! پیامبر پاسخ داد:او با وجود عظمت و شخصیتی که دارد، در نظر شما فردی عادی است. اگر از میان شما غایب گردد، هرگز سراغ او را نمی‌گیرید و اگر در انجمن شما حاضر شود، به او اهمیت نمی‌دهید. او در پیشگاه الهی مقامی بزرگ دارد، به طوری که در روز رستاخیز، در سایه شفاعت او، دو قبیله به بهشت می‌روند. او مرا ندیده به آیین من ایمان می‌آورد؛ و سرانجام در رکاب علی در جنگ صفین کشته می‌شود.

اویس در اجتماع
اویس قرنی، زاهدی گوشه‌گیر و دور از اجتماع نبود؛ بلکه زهد او، در عشق به خدا و وارستگی از دل بستگی‌های مادّی و دل‌سوزی به حال محرومان اجتماع جلوه‌گر می‌شد. او خود را در برابر خدا و اجتماع مسئول و متعهد می‌دانست و در دفاع از حق و رسیدگی به حال نیازمندان، از هیچ کوششی دریغ نمی‌ورزید. اویس در پاسخ شخصی که از حال او پرسید، گفت: سوگند به خدا، مرگ و اندوه و رنج‌های‌آن، و بیم از روز رستاخیز، برای فرد با ایمان، جای خوشحالی باقی نگذاشته، پرداخت حقوق الهی برای ما، درهم و دیناری، نیندوخته و طرفداری از حق و حقیقت، یک نفر دوست در میان مردم برای ما به جای نگذاشته است؛ زیرا وقتی آن‌ها را به نیکی‌ها دعوت نموده و از بدی‌ها نهی می‌کنیم، از ما می‌رنجند و به هزار عیب و گناه متهم می‌کنند. عدّه‌ای از مردم بی‌ایمان هم در این کار با آن‌ها همکاری می‌کنند، ولی هرگز اینان نمی‌توانند مانع مبارزه ما برای احقاق حق و نابودی باطل گردند.